Bir kışın girişinde tanıdı seni gönlüm. Bir sonbahar akşamı sevdi... Öylece sessiz öylece sakindin O kadar sevgi doluydun ki; Limanına yanaşmadan edemedi yüreğim... Yüreğim seni öyle benimsedi ki; Açtı tüm benliğini yelkenleriyle sana Seni sevmek sonsuza yürümek gibi birşeydi. Anlatılmaz yaşanırdın sen. Oysa ben sana doymadan yaşayamadan yaşatılamadan gittin... Ne umutlarım vardı oysa sana dair, Yaşamımıza yüreğime esir ettiğim o sevgiye dair... Ama olmadı sadece yedi küçük ay tutunabildin bende. Halbuki ben sana ömrümü versem az kalırdı. Bu kadar kücük olmamalıydı; bu kadar çabuk bitmemeliydi... Olmamalıydı bu sevgi, bu muhabbet böyle... Sana sevgimi anlatmaya kalksam kelimeler yeterli kalırmıydı Aceba yüreğim buna el verirmiydi. Ben şimdi seni hangi bahara yazayım Hangi mevsimde yaşayayım Böylesine severken nasıl unutayım Bu muydu bana verdiğin sözler Böyle miydi yaşatacağın günler Sensin işte sen!... dediğinde yalanmıydı? O yürektenmi çıktı bu yalanlar? Böylesi basitmiydi verilen sözler?... Ama haklısın senin adın sana yeter En çok istenendin sen Ve ben seni sevenlerden sadece biriydim oldumu şimdi? DEGDİ Mİ?... Evet ben hep üzüldüm ya yüreğim sana yetmezse diye sadece ÜZÜLDÜM...
Oysa ne kadar inanmıştım İçimden bitmez bu sevda demiştim. Şimdi sözlerim böyle sensiz böyle gamsız mı olmalıydı? Benki en güzel yazılarımı en tatlı sözlerimi adına yazdım Sevenlere sevilenlere yazdım. Her satırım sevdaya oldu benim O zamanlarda beceremezdim acılı bir yazı yazmayı Sen benden gittin ya öğrendim yürek yangınını Ve öğrendim gözü yaşlı yazılan satırların sırrını...
Artık umut etmekmi yok...Hayal kurmakmı yok... Birine tutulupta delice sevmekmi yok...Bu yürek bu yarayla nasıl sevebilirki!!!
Yüreğimde yeşerttiğim bahar mevsimimdin hiç acımadan baharımı kışa cevirdin Sen gittin ben bittim... EL-VE-DA...